Była piąta rano, 31 października 1982 roku, kiedy roku ojciec Dominique Dunne odebrał telefon od detektywa z biura zabójstw w Los Angeles. Usłyszał, że córka leży pod respiratorem w szpitalu. W drodze taksówką do placówki urywkami dochodził do niego głos serwisanta radiowego, który mówił, że młoda aktorka została uduszona przez swojego chłopaka. Miał nadzieję, że to wcale nie jego córka, bo przecież Dominique leży w szpitalu, i choć lekarze walczą o jej życie, to nic jeszcze nie jest przesądzone. Gdy przybył na miejsce, przy łóżku córki czekała już jego żona i dwóch synów. Zaczął się modlić i do niej mówić, jednak pielęgniarki zasugerowały, że to bez sensu, bo Dominique i tak nie słyszy.
Modliliśmy się, żeby żyła, chociaż wiedzieliśmy, że najlepiej dla niej, jeśli umrze. Byliśmy w takim szoku, że nie dochodziło do nas, że doszło do morderstwa. W ogóle tego nie analizowaliśmy - pisał w "Vanity Fair", redaktor magazynu i ojciec Dominique.
Gdy Dominique Dunne poznała Johna Sweeneya
Kilka miesięcy przez śmiercią Dominique Dunne pojechała do rodziców, by przedstawić im chłopaka, z którym spotykała się przez ostatni rok. Była wówczas po premierze filmu "Duch". To miała być jej pierwsza rola kinowa, na dodatek w projekcie, do którego scenariusz napisał Steven Spielberg.
Jej ówczesny chłopak, John Sweeney, był szefem kuchni w jednej z knajp w modnej dzielnicy West Hollywood. Nie zrobił na rodzicach Dominique dobrego wrażenia - wydawało się, że nie dorasta ich córce do pięt. Stanowił zupełne przeciwieństwo pewnej siebie Dominique, która do relacji podchodziła dosyć nonszalancko. Pod spotkaniu od razu zaznaczyła rodzicom, że nie zamierza wychodzić za Sweeneya.
On jest w niej o wiele bardziej zakochany, niż ona w nim - miał powiedzieć ojciec Dominique do jej matki.
Para zamieszkała ze sobą. Z powodu zazdrości bardzo często dochodziło między nimi do ostrych wymian zdań i fizycznych ataków ze strony chłopaka. Raz wyrwał jej włosy z cebulkami, innym razem podduszał po imprezie, na której nie spodobało mu się, jak rozmawia ze znajomym. W sierpniu Dominique zakończyła związek.
On nie jest we mnie zakochany, a ma obsesję na moim punkcie. To doprowadza mnie do szału - mówiła Dominique rodzicom.
30 października 1982 roku spotkali się ostatni raz. Dominique tego wieczoru wcale nie zamierzała się z nim widzieć, ale gdy zaczął dobijać się do drzwi jej domu, otworzyła.
Była co prawda w trakcie próby do kolejnego odcinka miniserialu "V" i ćwiczyła z kolegą z planu, Davidem Packerem, ale stwierdziła, że rozmowa z byłym chłopakiem potrwa chwilę. Zapewne liczyła, że powie mu, żeby dał jej spokój i na tym się zakończy. Rozmawiali przed domem. Gdy "chwila" zaczęła się przedłużać, Packer wyszedł, by sprawdzić, co się stało. Znalazł nieprzytomną Dunne i pochylonego nad nią Sweeneya. Dziewczyna trafiła do szpitala.
Problemy zaczęły się wcześniej
Po ataku jej przyjaciele zaczęli ujawniać, jak bardzo się go ostatnio bała. Miesiąc wcześniej poddusił ją tak mocno, że na szyi został ślad. Gdy pojawiła się na planie serialu "Hill Street Blues" z licznymi obrażeniami, nerwowo śmiała się do charakteryzatorki, że ta nie będzie musiała tracić czasu na malowanie. Grała tam w końcu osobę doświadczającą przemocy domowej...
Po jednej z kłótni Dominique napisała list do Johna i próbowała przelać na papier wszystko, co myśli o jego zachowaniu. Wydawało się, że tak może być łatwiej, bo w trakcie konfrontacji twarzą w twarz Sweeneya szybko ponosiły emocje.
Dlaczego musisz być częścią wszystkiego, co robię? Dlaczego chcesz przychodzić na moje lekcje jazdy konnej i lekcje aktorstwa? Dlaczego jesteś zazdrosny o każdego partnera scenicznego, jakiego mam? Dlaczego dyskutujemy o trzeciej nad ranem, a nie w ciągu dnia? Twoja paranoja przekracza wszelkie granice… Nie kochasz mnie. Masz obsesję na moim punkcie. Jestem osobą, która cię denerwuje, z którą walczysz. Kiedy jest dobrze, czujemy się wspaniale. Ale kiedy jest źle, to wszystko staje się przerażające - pisała mu.
W trakcie procesu okazało się, że John Sweeney w wyniku ataku wściekłości pobił rok wcześniej inną kobietę. Jako świadek zeznawała także była partnerka Sweeneya, Lillian Pierce. Podczas ich dwuletniego związku pobił ją dziesięć razy. Dwa była hospitalizowana. Złamał jej nos, przebił błonę bębenkową, spowodował siniaki, rzucając kamieniami. Choć sama przeżyła piekło, była w histerii i miała poczucie winy za to, co spotkało Dominique. Żałowała, że nie położyła kresu atakom byłego chłopaka, bo wtedy być może Dunne by żyła.
O stanie, do jakiego doprowadził córkę John Sweeney podczas kłótni 30 października, jej ojciec mówił w "Vanity Fair" w następujący sposób:
Na początku nie dotarło do mnie, że osobą na szpitalnym łóżku była Dominique. Z jej całego ciała wystawały kroplówki, a aparatura podtrzymująca życie powodowała, że jej wdechy i wydechy brzmiały dziwnie ciężko. Jej oczy były otwarte, znacznie powiększone i pusto wpatrzone w sufit. Włosy zostały zgolone. Nie mogłem na nią patrzeć, ale jednocześnie nie mogłem odwrócić wzroku.
Dominique Dunne została odłączona od aparatury po pięciu dniach, co było równoznaczne ze śmiercią. Odeszła 4 listopada 1982 roku. Choć rodzinny adwokat próbował pokazać podczas rozprawy, w jakich męczarniach umierała Dominique, na ławie przysięgłych nie zrobiło to wrażenia.
Pokażę wam, jak długo umierała Dominique Dunne. Przez cztery minuty sala sądowa siedziała w ciszy. Strzał z broni palnej lub dźgnięcie nożem kończy się w mgnieniu oka - uduszenie to wieczność.
Ława przysięgłych zdecydowała, że John Sweeney popełnił zabójstwo w afekcie. Uwierzyli, że kochał Dominique i docenili, że był skłonny współpracować z policją. Dostał sześć i pół roku, jednak wyszedł z więzienia po czterech latach. Wrócił do pracy w restauracji.
