Dwa razy miał się rozwieść, ale mimo wszystko wspierali się z żoną w walce z rakiem. Poruszająca historia Andrzeja Turskiego

Zofia Turska walczyła z rakiem jelita grubego. Dziennikarz nie odstępował jej nawet na krok, był obecny podczas każdego zabiegu chemioterapii.

Czasem pielęgniarka zamykała kurek i mówiła nam: "A teraz państwo mogą pójść na randkę do restauracji na dół". Zjeżdżaliśmy sobie na dół na ciastko. Zosia nie wypytywała o swoją chorobę. Raz tylko zaniepokoiła się: "Andrzej, kiedy ja wyzdrowieję?". Powiedziałem wtedy: "Zosiu, jesteś po siódmej chemii, jeszcze pięć razy i będzie OK". Jak ona biedactwo brała tę chemię, to miała gorszy apetyt i jedyna rzecz, jaką mogła jeść, to były krewetki, które robiłem jej na maśle i na czosnku. Siadaliśmy oboje w kuchni, ona obierała czosnek, bo go było dużo, ja rozmrażałem krewetki, przygotowywałem patelnię i smażyłem je - mówił "Newsweekowi".

KAPiF

Zofia odeszła w 2010 roku. Turski nie powiedział od razu, że jego ukochana nie żyje. Następnego dnia stawił się w budynku telewizji i pracował jak zawsze.

Wielu ludzi tego nie rozumie. Ale ja uznałem, że powinienem tak zrobić. Ona by tak chciała. Jestem o tym przekonany. Więc zrobiłem to, co do mnie należało. I zadzwoniłem dopiero drugiego dnia rano, że Zosia zmarła - tłumaczył.

Owocem miłości Zofii i Andrzeja Turskich jest córka, Urszula Chincz, która wybrała taką samą ścieżkę zawodową co jej ojciec.

KAPiF

Turski nigdy nie ukrywał, że bardzo ciężko mu sobie poradzić ze śmiercią żony. Mówił, że dopiero z czasem zrozumiał, że "kawałek świata się dla niego w sposób nieodwracalny". Zwierzał się, że ma poczucie niesprawiedliwości, że tak niesamowita osoba jak Zofia, musiała tak bardzo cierpieć.

Do tej pory siedzę przy komputerze w sypialni tuż przy łóżku i jak coś ciekawego znajdę, co  by mogło ją zainteresować, zaczynam mówić: Posłuchaj Zosiu. I w ostatniej chwili  gryzę się w język. Mój dom jest naładowany wspomnieniami. Ale ja się w nim najlepiej  czuję. Był zrobiony przez nią, może trochę go zagraciła. Dobrze mi tam - tłumaczył w rozmowie z "Newsweekiem".

Zrozumienie znalazł w przyjaciółce Małgorzacie, chociaż media doszukiwały się w ich znajomości czegoś więcej, Turski uparcie powtarzał, że nie jest gotowy na nową miłość, ponieważ nadal przeżywa żałobę.

Pamięć nie jest taka naskórkowa, jak się wydaje ludziom, którzy nigdy w życiu nikogo nie stracili - mówił. - Ona jest znacznie głębsza i znacznie bardziej bolesna niż fakt, że siadam w tym samym łóżku czy tym samym fotelu. Ludzie się dziwią, bo widzą mnie z przyjaciółką Małgorzatą i reagują w prostacki sposób: "O, szybko się pocieszył". Tu nie chodzi o żadne pocieszenie.

KAPiF

Choroba była nie tylko utrapieniem jego żony, ale też jego samego. Zdrowie dziennikarza zaczęło szwankować w 2004 roku. Wszystko zaczęło się bardzo niewinnie, od stanu podgorączkowego.

Brałem jakiś antybiotyk, ale to  oczywiście nie pomagało. Po którejś z wizyt lekarka skierowała mnie na prześwietlenie, wszczęła alarm, kiedy zobaczyła wyniki - opowiadał "Newsweekowi". Coś tam zobaczyła i choć my jeszcze nie mieliśmy świadomości co, moja  żona, która była lekarką, wpadła w popłoch i uruchomiła kontakty.

Turskiego zbadał profesor Wiesław Jędrzejczak, który nie postawił od razu diagnozy. Mówił, że są trzy możliwości: może to być ziarnica albo chłoniak. Po kilku kolejnych badaniach okazało się, że to nowotwór układu chłonnego.

Zosia siedziała przy mnie, przynosiła mi wodę z bufetu, jak mogłem coś zjeść po oddaniu krwi, przynosiła mi jakąś bułkę. Przeszliśmy przez to 12 razy - wspominał.

W 2009 roku nastąpił nawrót choroby. Dzięki temu, że została wcześnie zdiagnozowana, Turski bardzo szybko wrócił do zdrowia. Wydawało się, że to koniec problemów dziennikarza. W grudniu 2013 roku niespodziewanie poczuł się gorzej i mówił, że musi zrezygnować z części obowiązków zawodowych. 5 grudnia przeszedł zawał serca i od tamtego czasu aż do śmierci pozostawał w stanie śpiączki farmakologicznej.

KAPiF

W walce z chorobą dodawała mu sił nie tylko miłość najbliższych, ale praca, która była dla niego sensem życia.Karierę zaczął w 1968 roku w Redakcji Młodzieżowej Polskiego Radia. Później był dyrektorem III Programu Polskiego Radia i naczelnym Programu I. Pod koniec lat 80. XX wieku został dyrektorem i redaktorem naczelnym TVP1.

Za swoje zasługi Andrzej Turski został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi. W 2005 roku zdobył tytuł Mistrza Mowy Polskiej w piątej edycji plebiscytu.

Andrzej Turski jednak miał nie tylko przyjaciół i fanów, ale też sporą grupę przeciwników, którzy często wytykali mu, że w latach 1974 - 1990 należał do PZPR. Dziennikarz niechętnie wchodził z nimi w rozmowy i skupiał się na widzach programów, które prowadził: "Panoramy" i "7 dni świat". Jak mówił:

Nie powinno być tak, że jeden redaktor interesuje się głównie drugim redaktorem.

W chwili śmieci Andrzej Turski miał 70 lat.

KAPiF