Tak Jerzy Stuhr mówi o chorobie

Jerzy Stuhr udzielił w ostatnim czasie niejednego wywiadu. Miało to związek z filmem "Habemus papam", ale przede wszystkim z jego chorobą. Jedni widzą w tym "nachalność" dziennikarzy, którzy nie dają spokoju aktorowi. Prawda jest zupełnie inna. Wywiady to dla Stuhra możliwość podziękowania wielbicielom za wsparcie.

Powiem więcej: w niewielkim stopniu dotyczy to tego filmu, ale raczej mojej choroby. Ale chętnie się w ten temat włączę. To dla mnie jedyna okazja, żeby podziękować ludziom za ogromną sympatię, którą mi dzień w dzień przekazują. Dzwonią, piszą, e-mailują. Wierzący w modlitwach deklarują swoją więź ze mną, inni w energii, którą mi przesyłają - mówił Gazecie Krakowskiej.

I dodaje:

Dzisiaj dostałem list ze sznureczkiem, od dziewczynki, która napisała, że mam ten sznureczek stale nosić, bo to jest jej pozytywna energia. Tyle ludzi pozytywnie się we mnie włącza, że te różne czasem "gorzkie żale" na temat publiczności i gorzkie obserwacje, gdzieś uciekają i w ogóle o nich zapominasz, natomiast wiesz i widzisz, że tak naprawdę jesteś ulubieńcem tej publiczności. I oni ci dobrze życzą, co w dzisiejszych czasach, w naszym kraju nie jest takie oczywiste i ogólnie przyjęte - mówił Gazecie Krakowskiej.

Jerzy Stuhr chorobie się nie daje. Jednak nowotwór i komplikacje z nim związane powodują, że sama siła woli nie wystarczy. Przychodzi moment, gdy ciało odmawia posłuszeństwa:

- Wolno było się panu delektować świątecznymi smakołykami? - pyta dziennikarka "Vivy!"

Jerzy Stuhr: Nie wolno. Moje schorzenie jest związane z przełykiem, newralgiczny punkt, więc muszę być ostrożny. A widzi pani, byłem obżartuchem. We Włoszech uwielbiałem najlepsze restauracje - czytamy w "Vivie!".

Jerzy Stuhr nie pierwszy raz musi zmagać się z poważną chorobą. W latach 80-tych, jako młody jeszcze człowiek, miał poważne kłopoty z sercem. Ale jego wywiady w tamtym czasie były ważne nie tylko dla niego, ale także dla innych chorych na serce:

Lekarze mówili (...) "Oni wolą czytać Pana, czyli kogoś, kto tego doświadczył, niż nas słuchać". W tej sytuacji podkreślam, że ani przez sekundę się nie poddałem. Nie potraktowałem mego stanu jako niewyleczalnego - czytamy w "Vivie!"

I dodaje:

Ja wiem, że to ciężka choroba. Proszę mnie nie traktować jako fircyka, który będzie odstawiał tutaj kabaret ze swojej choroby.

Wybitnego aktora podtrzymują na duchy najbliżsi: żona oraz dzieci, córka Marianna i syn Maciej. Jerzy Stuhr może liczyć także na zaprzyjaźnionego księdza:

W dniu ważnej dla mnie operacji, ksiądz z parafii gdzie byłem chrzczony, wymyślił dla mnie mszę. To ksiądz od akcji "Szlachetna Paczka", z którą jestem związany. To ksiądz Jacek Stryczek - dodała dziennikarka "Vivy!".

Syn Maciej także jest wielkim wsparciem. Gdy tylko z ojcem jest coraz lepiej, mówi o tym dziennikarzom. Wie, że to dzięki niemu Polska może dowiedzieć się o stanie swojego ulubieńca:

Tata w tej chwili czuje się dobrze i myślę, że jest na dobrej drodze - mówił w rozmowie z Fakt.pl w październiku 2011 roku.

W całej karierze Jerzy Stuhr podróżował po całym świecie. Grywał w Europie i Stanach Zjednoczonych. Dziś mówi, że jest zawodowo spełniony. Dziś, gdy jest chory, przychodzi czas na podsumowania. Stuhr nie ma wątpliwości, że zrobił wiele, ale teraz chce skupić się na prywatnych sprawach:

W dziedzinie teatralnej, aktorskiej - mam absolutne poczucie spełnienia. Ze wszystkich przywilejów mojego zawodu, atrakcji, poznawania świata, wszystko było. I najwyżej chciałbym gdzieś może jeszcze powrócić, ale już tak na zasadzie wspomnienia, choć bardziej prywatnego, niż zawodowego. Z zawodem - chyba nie mogło być więcej. Przy moich możliwościach i przy możliwościach zewnętrznych, w naszym kraju, w ograniczeniach, jakie istniały tu przez całe lata w dziedzinie poznawania świata, możliwości wyjazdów, pracy w innych kulturach - to właściwie osiągnąłem bardzo dużo - czytamy na Gazetakrakowska.pl

I dodaje:

Przebiłem się przez te wszystkie frontony barier, granic - bez niczyjej pomocy. Oczywiście, tam gdzieś, w tych krajach, w których pracowałem, bardzo wielu ludzi mi pomagało. Ale jeszcze trzeba było pokonać bariery, żeby stąd wyruszyć. A tu nikt nie pomagał. I to wszystko się udało przewalczyć. Dziś jednak mniej o tym myślę. Bo z czasem strona prywatna coraz wyraźniej góruje nad stroną zawodową.