Stanisława Celińska
Z uzależnieniem od alkoholu walczył nie tylko Jerzy Bończak. Choroba złamała także jego koleżankę z planu "Alternatyw 4" Stanisławę Celińską. Aktorka otwarcie przyznała się do nałogu. U podstaw leżeć mogło trudne dzieciństwo. Celińska wychowała się na warszawskiej Pradze. Życie na Stalowej w latach 50 i 60 nie było łatwe.
Byłam dzika, ostra i wściekła, urodziłam się z długimi czarnymi włosami, to byłam zła. Mówili, że jestem zła. ''To jest potwór'', ''Dzikie dziecko'', ''Gdzie z nią do kościoła - to mały diabeł'. Może babka ze Stalowej, matka mojego ojca, może tamto otoczenie, może mama, ale tak mówili: ''Ona jest zła''. I kiedy mówili o mnie, że zła, to proszę bardzo, ja wam udowodnię, że jestem jeszcze gorsza. Czyli zostało zakodowane, że z nią nie warto, bo ona na środku pokoju zrobi kupę, głową walnie w brzuch. Do kościoła z nią? To jest dzicz - rozwali kościół - wspominała w rozmowie z "Wysokimi Obcasami".
Zmianę w zachowaniu małej Stasi przyniosła wizyta jej ciotki, która jako jedyna miała dla dziecka dobre słowo. Zadziałało ono jak balsam. Okazało się, że Stanisława jest bardzo wrażliwą osobą, z czasem nawet zbyt wrażliwą.
Jestem nadwrażliwa, może tego nie widać, ale byłam dzieckiem bardzo wrażliwym i zaniedbanym, źle odżywianym. Łatwo mnie było pyknąć i już się przewracałam - mówiła dalej w tej samej rozmowie.
Jako młoda dziewczyna nie znosiła w sobie tej cechy. Głęboko ukryła przed światem przekonanie, że jest słaba i kompensowała to uczucie.
Podświadomie chciałam stać się większa, bo niewysoka jestem, chociaż jako młoda dziewczyna wyobrażałam sobie, że jestem taka wysoka jak wspaniała francuska aktorka Anouk Aimée - wspomniała Celińska w tym samym wywiadzie.
Delikatna psychika, wrażliwość nie ułatwiały życia początkującej aktorce. Stresy odreagowywała przy pomocy jedzenia i alkoholu.
Jestem niezłą aktorką, że umiem kogoś wchłonąć i potem go z siebie urodzić. I ponieważ ja tak wchłaniam ten świat, mam cienką skórę, to nie umiałam się chronić i przychodził moment, że musiałam odreagować. Czyli się napić. Źle się czułam we wszystkim, ale przecież wzięłam ślub kościelny i nie mogłam przyznać się przed sobą, że jestem nieszczęśliwa. Nie mogłam tego zmienić, bo podpisałam i jestem wierząca. Ja to muszę wytrzymać. A nie mogłam. Jak nie mogłam, to piłam. Ale ciągle w to nie wierzyłam, bo brzydko jest powiedzieć sobie: ''Jestem alkoholiczką''. Jak to, ja, wspaniała aktorka, jestem pijaczką, która przewraca się na ulicy? - czytamy słowa Celińskiej w "Wysokich Obcasach".
Fot. z archiwum rodzinnego
Jedzenie i alkohol pozwalały zakopać głębiej ciągle kołaczącą się podświadomie myśl "jestem słaba".
Mnie się potem spodobało, że ja jestem taki kawał baby. Bo chciałam mocno stąpać po ziemi, zwłaszcza że byłam człowiekiem, którego można rozdeptać, bo byłam na samym dnie przez alkohol. Czyli tak się zagubiłam, że można mnie było zrównać z podłogą. I jak już z tej podłogi wstałam, to chciałam zrobić się mocna. Może trzeba było budować siłę ducha - no też budowałam - ale przy okazji i posturę. A ja musiałam się napchać, żeby się uspokoić. Bo ta dziewczynka - Stasia ze Stalowej na Pradze - dalej we mnie mieszka. I nie rozliczyła swoich przeżyć z dzieciństwa - ciągnęła dalej.
Uzależnienie od alkoholu popchnęło ją w głęboką depresje. Straciła chęć życia, nawet dla swoich dzieci.
Bo dużo osób się ode mnie odwróciło, zwątpiło we mnie, nie angażowali mnie, mówili: ''Eee, ty nie przestaniesz pić''. Ale były dwie osoby, które we mnie wierzyły: pani portierka i pracownik techniczny Teatru Nowego Mirek, który zadzwonił do mnie, gdy myślałam o samobójstwie, chciałam otworzyć piekarnik jak Sylvia Plath, ale powstrzymały mnie świnki morskie, które były w domu i je uwielbiałam.
Ukojenie i impuls do zmiany odnalazła w wierze.
Po alkoholu modliłam się do Chrystusa w kościele, żeby mi to odjął, bo nie poradzę sobie z demonami. Zło i dobro musiały się zetrzeć. Dopuściłam do siebie dobro i zwyciężyło. Powiedziało: ''Zostaw to''. To był cud, bo ani się nie leczyłam, ani nie zaszywałam. Zawierzyłam opatrzności. Całe lata miałam zwątpienia, przecież diabeł spokojnie zamieszkał w mojej duszy, bo byłam zła, postępowałam źle, bo piłam - wspomniała Celińska w tym samym wywiadzie.
Kapif
Teraz Celińska zaczęła nowe życie. Już po raz trzeci.
Pierwsze zakończyłam piciem i osiągnęłam apogeum rozwiązłości. Drugie - przestałam pić i stałam się silna. A teraz spokojnie zaczynam etap trzeci. Ja przez całe życie obżerałam się mięsem. A teraz okazało się, że mięsa w ogóle jeść nie mogę. Otóż w teście, który zrobiłam w wieku lat 65, okazało się, że nie mogę ani wieprzowiny, ani wołowiny, sporadycznie może indyk nie będzie na mnie działał źle. A ostatnio szczytem moich marzeń było nawpierdalać się karkówki.
Cały wywiad ze Stanisławą Celińską przeczytacie w "Wysokich Obcasach".
