Zdzisław Marchwicki, "wampir z Zagłębia" miał zabić tysiąc kobiet na tysiąclecie Polski. Był seryjnym mordercą, czy ofiarą spisku milicji?

11 października 1966 roku ofiarą "wampira z Zagłębia" została 18-letnia Jolanta Gierek, bratanica ówczesnego I sekretarza KW PZPR, Edwarda Gierka. Od tej chwili wyjaśnienie sprawy, nawet za wszelką cenę, stało się dla milicji absolutnym priorytetem. Zdesperowani śledczy wyznaczyli milion złotych nagrody dla osoby, która pomoże w schwytaniu seryjnego mordercy, wtedy była to suma wręcz astronomiczna. W efekcie milicja została zalana ogromem donosów, najczęściej mających niewiele wspólnego ze sprawą. Wszystkie jednak zostały sumiennie sprawdzone. Na podstawie zebranego materiału śledczy wyodrębnili 483 cechy fizyczne i psychiczne, którymi miał się charakteryzować morderca. Na ich podstawie stworzono bazę 250 osób wśród których mógł się znajdować sprawca.

Ostatnią ofiarą "wampira z Zagłębia" była wykładowczyni Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, doktor Jadwiga Kucia. Zginęła w marcu 1970 roku w taki sam sposób, co poprzednie ofiary - od silnych ciosów w głowę. Potem przez 2 lata nic się nie działo, to znaczy ani nie było kolejnych ofiar, ani milicji nie schwytała sprawcy. Przełomem okazała się wizyta na komendzie Marii Marchwickiej - żony Zdzisława Marchwickiego. Kobieta twierdziła, że poszukiwanym mordercą jest jej mąż. Domagała się nagrody... Tymczasem już wkrótce po zatrzymaniu Marchwickiego, pojawiły się wątpliwości - i to w obrębie samej supergrupy "Anna", której zadaniem było rozpracowanie "wampira". Jednak presja na sukces i konieczność zrobienia pokazowego procesu sprawiła, że ci, którzy podważali winę Marchwickiego, byli bezceremonialnie odsuwani od sprawy. Tymczasem sporo się nie zgadzało: z dowodów wynikało, że morderca miał problemy z erekcją, których nie miał Marchwicki, sprawca był mańkutem, a Marchwicki był praworęczny. Nieścisłości było sporo, jednak były one skrzętnie pomijane w śledztwie. Niektórzy twierdzą, że prawdziwym "wampirem z Zagłębia" był niepełnosprawny umysłowo Piotr Olszewa, przesłuchiwany przez policję w 1970 roku.

Zeznaje, że jest poszukiwanym zabójcą. Z braku dowodów zostaje jednak wypuszczony na wolność. 10 dni później mężczyzna zabija nożem żonę, dzieci morduje młotkiem, a następnie oblewa benzyną siebie i dom i podpala. Nie daje się go uratować - czytamy na portalu Gazeta.pl.

Kilka miesięcy po Zdzisławie Marchwickim, milicja zatrzymała również jego rodzinę: braci Jana i Henryka, siostrę Halinę Flak i jej syna Zdzisława.

Zatrzymany Zdzisław Marchwicki został poddany milicyjnej "obróbce".

Naprowadzaliśmy go. Chcieliśmy go utwierdzić w przekonaniu, że go podejrzewamy, jednak Zdzisław na ogół nic nam nie odpowiadał, robił dziwne wrażenie... Pomyślałem sobie, że to człowiek niedouczony, nie docierało do niego nic z tego, co mówiliśmy - wspominał po latach Wiesław Tomaszek.

Poddani naciskom ze strony rządu i ze strony społeczeństwa, domagającego się ukarania zbrodniarza, śledczy wytrwale parli w stronę oskarżenia Marchwickiego, bez względu na okoliczności. Między innymi próbują różnych sztuczek, żeby poróżnić członków zatrzymanej rodziny. Skutecznie. Rodzina w końcu odwróciła się od Zdzisława Marchwickiego.

Zmęczony długimi przesłuchaniami i oskarżeniami ze strony rodziny Zdzisław w końcu przyznaje się do zbrodni. Opowiadając o rzekomych zabójstwach, podaje jednak szczegóły napaści, które nigdy nie miały miejsca. Czasami podpisuje protokoły przesłuchań i dodaje dopisek "ale to nieprawda". Raz zdesperowany wyrywa oficerowi protokół i próbuje go zjeść - informuje Gazeta.pl.

Proces rozpoczął się 18 września 1974 roku w Klubie Fabrycznym Zakładów Cynkowych "Silesia" w Katowicach i miał charakter pokazowy.

Na sali rozpraw czasami zbiera się aż 800 osób publiczności. Zdzisław Marchwicki ma odpowiadać za 14 zabójstw i 6 usiłowań - czytamy dalej na Gazeta.pl.

Wyrok był z góry łatwy do przewidzenia. Zmęczony procesem Marchwicki prosi o zwolnienie go z obowiązku udziału w rozprawach.

No, że ja nie, ja nie chcę już po prostu zeznawać, bo nie mam nic do powiedzenia. Wiele zawiniłem, to na pewno, że tak postąpiłem źle, tego żałuję, no ale dzisiaj to już za późno - mówi do sędziego.

No to ostatnie pytanie: oskarżony przyznaje się, czy nie?

No cóż, że, Wysoki Sądzie, cóż to jest za różnica?

Czy oskarżony jest mordercą?

No z tego, co słyszałem, co się dowiedziałem, to chyba tak.

Ostatnie zdanie sąd potraktował jako przyznanie się do winy. 28 lipca 1975 roku Zdzisław Marchwicki został skazany na karę śmierci. Jego brat Jan otrzymuje również karę śmierci za współudział w zamordowaniu ostatniej ofiary, Jadwigi Kuci. Obu stracono w garażu milicyjnym. Drugi brat, Henryk, za pomoc w zabójstwie otrzymał wyrok 25 lat pozbawienia wolności. Wyszedł po 20. latach i rozpoczął walkę o oczyszczenie Zdzisława Marchwickiego z zarzutów. Niedługo potem umarł w niejasnych okolicznościach.