Jest początek lat 80. Urocza blondynka, studentka Akademii Muzycznej bawi się na Wybrzeżu na imprezie u swoich znajomych, którzy opowiadają jej o rajskim życiu Polaków mieszkających w Casablance. Nagle wchodzi przystojny dwudziestokilkuletni chłopak. Długie włosy, piękne ubranie.
Różnił się od znajomych mi chłopaków i młodych mężczyzn sposobem bycia, wyglądem. Wydawał się człowiekiem z innego świata - mówiła Dorota Soszyńska w rozmowie z "Pani". - Nie przypuszczałam nawet wtedy, że przybysz z Afryki odmieni moje życie.
Po pierwszym spotkaniu na imprezie była oczarowana. Szybko jednak romans z "przybyszem z Afryki" włożyła między bajki. On wyjechał, a ją pochłaniała własna kariera. Na fortepianie grała od 5. roku życia i to właśnie z muzyką wiązała plany na przyszłość. Nie była jednak świadoma, komu wpadła w oko. Młody Soszyński był wtedy w kraju przez trzy dni. Gdy wrócił do Maroko, ciągle myślał o pięknej dziewczynie, którą poznał na imprezie.
Była jedyny jasnym punktem tej wizyty - mówił w "Pani". - Ładna dziewczyna, którą zobaczyłem grającą na fortepianie, wywarła na mnie duże wrażenie. I to blondynka! Myślałem o niej po powrocie do swoich marokańskich obowiązków. Chciałem za pośrednictwem naszych przyjaciół zaprosić ją na wakacje do Maroka. Nie była zainteresowana propozycją. Musiałem poprzestać na wieściach o niej.
Kapif
Ignacy Soszyński nie ustawał w staraniach, aby sprowadzić syna do kraju. Był już sędziwym wieku, potrzebował pomocy zaufanej osoby w interesach w Polsce. Wojciech dał się przekonać, wrócił na dłużej, ale nie zakładał, że zostanie na zawsze. Czas rozdzielał pomiędzy pracę i kursy na Wybrzeże. Gdy tylko miał wolną chwilę jechał do Doroty.
Walczył o mnie, co zawsze kobiecie imponuje. Skoro postanowił, że zostanę jego żoną, nie dopuszczał do siebie myśli o możliwości przegranej. Natura zwycięzcy - wspominała w "Pani".
Soszyński dopiął swego, zaręczyny zostały przyjęte. Okazały ślub odbył się w Katedrze Oliwskiej. Nabożeństwo uświetniły występy przyjaciół z Akademii Muzycznej. Śpiewała nawet nauczycielka śpiewu, profesor Brygida Skiba. Wesele zorganizowano w sopockim Grand Hotelu.
Otwarte okna, szum fal... Dobrze pamiętam szczegóły, bo to przecież jeden z tych wyjątkowych dni w życiu - opowiadała w tym samym wywiadzie. - Później mój mąż przesłał mi telegram, który przechowuję do dziś w pudełku przewiązanym wstążką. "Kupiłem dla Ciebie nasz wspólny dom".
Tak samo jak jej egzotyczny ukochany zafascynował ją na początku ich znajomości, tak samo wciągnął młodą mężatkę biznes prowadzony przez teścia i męża. Z domu wyniosła szacunek do pracy i nauki. Rodzice, ojciec lekarz ginekolog, matka psycholog, stanowili dla niej wzór do naśladowania. Byli oczytani i zadbali o wykształcenie córki.
Utrwalili we mnie przekonanie, że najważniejsze są studia - mówiła w "Pani". - Stąd studia na dwóch wydziałach, znajomość trzech języków obcych.
Świat przemysłu kosmetycznego i perfumeryjnego tak ją zafascynował, że porzuciła dla niego karierę muzyczną.
Udzieliła mi się ich pasja. Przyłączyłam się do nich z własnej woli. Tak już jest, że kobieta częściej przystosowuje się do mężczyzny niż na odwrót - tłumaczyła w tym samym wywiadzie. - Nie mam zadry czy kompleksów, że przerwałam karierę pianistyczną. (...) Bywa, że nie dotykam klawiszy przez parę tygodni. Przychodzi jednak taki dzień, że mam ochotę grać. Mąż i córka, którym muzyka jest bliska, lubią, gdy siadam przy fortepianie.
Jedno nas ratuje: nie jesteśmy pamiętliwi. Nawet jeśli sobie dokuczymy, szybko o tym zapominamy. I życie nadal się toczy tą samą dynamiką, zarówno w pracy jak i w dom. Szkoda nam energii na rozdmuchiwane spraw nieistotnych.
