Oto zwycięzcy:
1. Marzena Gawlak
W klasztorze Simaolin leniwymi krokami nadchodziło równie leniwe sobotnie przedpołudnie. Mieszkańcy, po dawce energetycznego i małokalorycznego simusli, kompletowali w skupieniu swoje ulubione zajęcia. Niezależnie od tego, cóż przez te zajęcia rozumieli - czy walkę z trzyrękim wieszakiem szatniarki Simanty, czy rozbijanie desek kuchennych, któremu z lubością oddawała się znudzona gotowaniem Isimbella, czy też twórczą wymianę konstruktywnej krytyki między oddanymi przyjaciółmi, Simbastianem i Simuelem. A posągi słuchały w skupieniu... Chociaż, nie... Coś zakłóciło spokój jednego z kamiennych. Z łatwością zwinął ociosaną z marmuru łapę w pięść. - Jeśli jeszcze raz usłyszę, że ich życie jest statyczne i ciągle robią to samo, to nie wytrzymam! - pomyślał. W końcu, kto dzień w dzień musi nieruchomo siedzieć na cokole i sie szczerzyć do turystów?!
2. Natalia Kornatowska
Na Al Simhara zaczęło świtać... Simgaren, wielki odkrywca i podróżnik, wpatrywał się właśnie we wschodzące zza piramidy słońce . Nie spał tej nocy. Na jego stoliku, tuż obok lampionu i paru książek leżał zwój papirusu. Simgaren próbował rozwiązać dręczącą go tajemnicę ów papirusu, a raczej tekstu w nim zawartego: "Oko Simhorusa cię widzi. Strzeż się, jutro o świcie spodziewaj się Czarnego Posłańca". Simgaren pomyślał, że czeka go jakieś niebezpieczeństwo. Rozmyślał w milczeniu, po czym zaczął wypatrywać Czarnego Posłańca, kimkolwiek miał on być. Patrzył wprost na piramidy, ponieważ właśnie stamtąd spodziewał się gościa. Nagle do jego uszu dobiegł dziwny hałas. Najpierw był to odgłos tłuczonego dzbana, potem przerodziło się to w jęki i ciche porykiwanie. Simgaren nie ruszał się. Usłyszał, jak coś (lub też może ktoś) stanęło tuż pod jego drzwiami. Drzwi ze skrzypieniem powoli uchyliły się... Podróżnik odwrócił się, a to, co ujrzał, nie było możliwe do opisania...
3. Paulina Wróbel
Gdy wreszcie znalazłem od wieków poszukiwane Oko Simzesa,Eugeniusz Simański musiał wtrącić swoje 3 simgrosze. Dawny wróg znów pokazuje swe prawdziwe oblicze, upominając się o spłacenie zaciągniętego długu. Do tego jeszcze cudowna Ludgarda Simsińska utracona miłość,która obiecała,że wróci gdy tylko zdobędę upragnioną sławę i bogactwo, związała się z tym szarlatanem. Ja im jeszcze pokażę, pewnego dnia świat pozna kim jest Hermenegild Simon,a wtedy będzie już za późno, Ludgardo choćbyś błagała na kolanach nie wrócę do ciebie!
Nagrody zostaną wysłane losowo.
