Natasza Urbańska: BEZWOLNA z wyboru?

Gdy rozmowa schodzi na tory spektaklu "Pola Negri", w której Natasza ma zagrać tytułową rolę, aspirująca do bycia aktorką tancerka sama przyznaje się do tego, kogo potrzeby stawia na pierwszym miejscu i ile kosztuje ją dążenie do perfekcji:

"I aż mam ciarki, jak pomyślę, jakie to dla mnie wyzwanie, żeby sprostać oczekiwaniom Janusza Józefowicza i Janusza Stokłosy (...). Codziennie już próbuję, śpiewam. Ale daleko mi do doskonałości."

Natasza nie ukrywa również, że uważa swojego męża nieomal za geniusza, któremu inni nie dorastają do pięt. Dla niej oznacza to nieustanną pogoń za jego wizją rzeczywistości (i jej kariery?):

"Mnie najbardziej podoba się w Januszu, że on jest cały czas kreatywny. Cały czas krok przede mną. Przed wszystkimi."

"Zawsze trzeba za nim pędzić. Gonić go."

Natasza zdaje sobie sprawę z tego, że jej mąż jest apodyktyczny i w swoim odczuciu ma zawsze rację. Okazuje się jednak, że nie dość, iż, jako jego pokorna uczennica, ona sama nie wyobraża sobie mu się sprzeciwić, to jeszcze jej się to wyraźnie podoba. Gdy brakuje męża, prowadząca "TzG" czuje się nieswojo i jest niezdolna do podjęcia jakiejkolwiek decyzji:

"Cieszę się, że w dalszym ciągu mogę być jego uczennicą. On ma zawsze rację i to się sprawdza. Z Januszem nikt nie dyskutuje. Gorzej tylko, gdy nagle mi go brakuje i sama muszę podejmować decyzje."

W zawodowej relacji Nataszy z mężem zdaje się dominować lęk, choć tancerka z radością wyznaje, że robi postępy, gdyż zdarza jej się odważyć na... zaproponowanie czegoś mężowi:

"W teatrze wracam do pozycji ucznia, bo widzę, że wiele się mogę od niego nauczyć. Chociaż już nie boję się proponować, bo podczas prób te propozycje są coraz częściej akceptowane."