Bardziej wprawionemu w łowach koneserowi kobiecych wdzięków zawód aktora otwierał w PRL-u drzwi do wielu sypialni. Można pokusić się o tezę, że w szczególności w minionej epoce, tzw. groupies były bardziej powszechnym zjawiskiem. Przygnębiająca rzeczywistość sprawiała, że ludzie gonili za szczęściem i swoją własną bajką. Aktorzy, filmowcy, cały towarzyszący im czar, to wszystko sprawiało, że kobiety otaczały swoich idoli wielką czcią.
Drugi w ciągu jednej doby festiwalu opolskiego padł ofiarą aż pięciu - kolejno - pań, z których każda chciała zdobyć Grand Prix (jedynym wyjściem z kłopotliwej sytuacji okazało się dlań przyznanie nagrody Wojciechowi Młynarskiemu) - wspominają Filler i Pluciński.
Powszechne było, wśród zafascynowanych sztuką dziewcząt, okazywanie swojego wyrazu uwielbienia dla artysty po spektaklu. Jednak panie, które czekały przy tylnym wyjściu z teatru, dawały upatrzonemu aktorowi nie tylko czerwony goździk.
Jeden z nas za swój sztandarowy rezultat uznaje fakt, że podczas debiutanckiego sezonu w mieście Wrocławiu zaprzyjaźnił się z trzystu czterdziestoma siedmioma jego mieszkankami - czytamy w "Tylko dla mężczyzn".
Screen z Youtube.com
Potwierdzeniem tezy, że aktorzy mieli większe powodzenie w PRL-u niż teraz, może być kolejna anegdota przytaczana w tej samej książce.
Przed wejściem do warszawskiego Teatru Polskiego nadobna osiemnastolatka czekała na Czesława Wołłejkę. Portier wskazał jej wychodzącego w tłumku kolegów artystę. Osiemnastolatka dopadła, upewniła się, że to właśnie zatrzymany tak wspaniale grał w "Młodości Chopina", wręczyła kwiatek i zgodziła się w rewanżu wypić jedno winko. Potem zgodziła się na jeszcze kilka rzeczy. I to parę razy.
Jednak z czasem ów artysta przestał interesować się swoją fanką z taką intensywnością jak kiedyś, a niebawem całkiem zerwał z nią kontakt. Dziewczyna jednak nie dawała za wygraną, nie chodziło już nawet o wielkie uczucie, co raczej o to, co pojawiło się w dziewięć miesięcy po jednym ze spotkań przy winku.
Portier sprowadził Wołłejkę. I młoda matka zemdlała: to nie był jej Wołłejko! Długo trwało nim rozwścieczony artysta wyszukał w licznym ansamblu męskim Teatru Polskiego swego zmiennika. Okazał się on notabene do oryginału całkowicie niepodobny.
Screen z Youtube.com
Na kogo pod teatrami nie czekały, gotowe do zawiązywania kontaktów na wszelkich płaszczyznach, panie, musiał się o kobiece towarzystwo postarać. Aktorzy, jak wspominaliśmy, mieli ułatwione zadanie. Szczególnie jeśli udali się do "Klubu Aktora", kawiarni-restauracji należącej do SPATiFu (Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu).
W "Klubie Aktora" stawiały się tłumnie seksowne ślicznotki, aż prosząc się o to, by ze SPATiF-u "nocką je wyjąć". Wyjmowanie dziewcząt miało tam sztywne reguły. Nie należało rozpoczynać zbyt wcześnie, bo towar musiał się odpowiednio zalkoholizować, by do minimum doprowadzić zbędne dialogi zapoznawcze; gdzieś do 21.30 towar stawiał sobie winko sam, a potem na ogół bez większych oporów akceptował propozycję zmiany miejsca pobytu. Nie wolno było też startować nazbyt późno, gdyż konkurencja, pozornie bez celu tkwiąca przy sąsiednich stolikach, mogła poderwać lepsze zawodniczki.
Zasadą przy tym było, że każdy mógł wyjąć każdą. Nie liczył się wiek, staż aparycja i zasobność mężczyzny - liczyła się szybkość startu. Towar nigdy nie odmawiał pierwszemu - nie miał przecież żadnej pewności, czy sączący przy bufecie wódeczkę artysta przez większe "A" w ogóle uczestniczy w grze. Mógł przyjść do klubu całkowicie bezinteresownie. Towarem były z reguły studentki. Z reguły też ładne studentki. Brzydkich portier Franio po prostu nie wpuszczał - wspomina Tadeusz Pluciński wraz z Witoldem Fillerem.
Screen z Youtube.com
W PRL-u, być może ze względu na wciąż żywe wspomnienie wojny, ogromne przody w "wyjmowaniu" dziewczyn mieli mundurowi. Nawet mimo powszechnej niechęci do służb państwowych, służbowy uniform zawsze rozmiękczał kolana.
Za mundurem panny sznurem. Gwoli prawdy mundur niekoniecznie musiał być oficerski. Wystarczył ochotniczy strażacki - pisze Cezary Prasek w "Złotej młodzieży PRL-u".
Kapif
Byli też tacy, którzy, podobnie jak dziś, mieli tak wiele kobiet, że byli w środowisku uznawani za prawdziwych myśliwych. Na renomę podrywacza zapracował sobie znany reżyser i scenarzysta Jerzy Gruza. O twórcy takich hitów jak: "Wojna domowa", "Czterdziestolatek" czy "Pierścień i róża" i o jego romansach huczała cała Polska. Jedną z anegdot o nim znajdujemy w książce "Tylko dla mężczyzn".
Taki Jerzy Gruza! Podjeżdża wieczorem swym luksusowym BMW pod przystanek autobusowy, odkręca szybkę, pyta najpiękniejszą ze stojących panienek: "Czy jadła już pani kolację?" "Nie" - odpowiada spłonione dziewczę. "A, to przepraszam..." - mówi Gruza i odjeżdża. On na kolację nie ma czasu.
Z pewnością bez problemu znajdował za chwilę jakąś najedzoną i zainteresowaną wspólnym wieczorem (choć pewnie nie całym) kobietę.
Screen z Youtube.com
Polska Rzeczpospolita Ludowa nie oferowała ludziom rzeczywistości, która budziła na twarzy uśmiech. Gdy jednak w otaczającym świecie nie można było odnaleźć życzliwości i wsparcia, to szukano go w drugim człowieku. Niektórzy seks traktowali niczym sportowe wyczyny. Tadeusz Pluciński i Witold Filler wspominają z rozrzewnieniem jeden z takich ekstremalnych wieczorków.
Jeden (...) pojechał kiedyś z kolegą na kolację do restauracji "Kongresowa", gdzie tymi laty oszołamiał gości szum fontanny, a także występy pięknych piosenkarek. (...) Wszyscy ubzdryngolili się na tragicznie, po czym piosenkarka (...) posiadła jednego z nas. W jego samochodzie. Podczas jazdy jedna MO znalazła się na poziomie, nie zatrzymując samochodu posuwającego się zygzakiem przez centrum stolicy.
Screen z Youtube.com
Przy tej historii nie sposób nie wspomnieć o innym sposobie umilania sobie rzeczywistości - poprzez alkohol. Przewagą naszych czasów jest to, że wiadomo już, czym jest alkoholizm i jakie są skutki regularnego upijania się na umór. Jednak jeszcze kilka lat temu uważano, że jeden był niski, drugi gruby, a trzeci za dużo pił. O uzależnieniu nie było mowy. Jedynie w oficjalnych pismach zwracano uwagę na ten problem, oczywiście przy pomocy uroczego języka.
Jak ongiś "dobrze zaopatrzony w napoje alkoholowe bufet" był niezbędnym rekwizytem lupanaru [domu publicznego - przyp. red.], tak dziś tenże "dobrze zaopatrzony w napoje alkoholowe bufet" jest warunkiem powodzenia każdej reduty karnawałowej, tomboli, , kiermaszu społeczno-dobroczynnego, balu składkowego, wieczorki i zabawy tanecznej, organizowanej przez koło związku zawodowego, lub koło młodzieży - grzmi W. Borkowski w "Opiekunie Społecznym", cytowany w książce Marcina Kuli "Kłopoty z seksem w PRL".
