Kuba Wojewódzki
W swojej książce pt. "Kontrakt" Krzysztof Kasowski opisuje, w jaki sposób zmieniała się polska branża rozrywkowa. Nie oszczędza tam nikogo. Tworzy wręcz odpychający obraz rzeczywistości lat 90. oraz ludzi w niej żyjących. Wśród wielu postaci pojawiających się w "Kontrakcie" rozpoznaliśmy Kubę Wojewódzkiego. K.A.S.A. pisze o nim:
Po raz pierwszy spotkałem go na początku lat 90., w Jarocinie, gdzie był jurorem. Już wtedy lubił rządzić. Pracował też w publicznym radiu w Warszawie; starsi muzycy wspominali, że bierze łapówki za puszczenie piosenek. Potem trochę "przycichł", założył gazetę muzyczną, prowadził małe programy w telewizji, ale w końcu odrodził się z potrójną mocą. Nagle stał się wyrocznią muzyki czy popkultury w ogóle i zachowywał się trochę jak mój kolega z przedszkola, którego ojciec był milicjantem i dlatego wszystko uchodziło mu na sucho (...). Bezczelny zarozumiały i arogancki. A może tylko udawał takiego, chociaż...chyba nie był aż tak zdolny aktorsko.
Co prawda K.A.S.A, nigdzie nie napisał dosłownie, kim jest w rzeczywistości jego bohater. Jednak wskazówki, które daje czytelnikowi nie pozostawiają złudzeń, kto był pierwowzorem postaci.
Co ciekawe mieszał z błotem tych niżej od niego stojących, a korzył się przed "mistrzami". Była to cecha przedwojennego parobka (...). Kreował się na intelektualistę w rodzaju Woodego Allen, tyle że poza ciętym językiem nie miał wiele do zaoferowania. (...).
W dość niepochlebny sposób Kasowski ocenia także programy typu "talentshow".
Głównym produktem miała być gwiazda pop, ale z tym było różnie. Bo gwiazdą stawali się "szanowni członkowie jury". Potem "syn milicjanta" dostał swój program i zaczął być tak nieznośny i zarozumiały jak nigdy przedtem.
Przyznacie, że opis pasuje do Wojewódzkiego, prawda?
