Nasze bohaterki też kiedyś zaczynały w modelingu. I też wierzyły wówczas w szczerość intencji. Nie dopatrywały się dwuznaczności w propozycjach zawodowych, jakie dostawały. Ta naiwność kosztowała je wiele nieprzyjemności.
Dorota już nie pracuje jako modelka. Ma dziecko, zaczęła poważną stałą pracę. Niechętnie wraca do swoich początków w modelingu.
Już od dawna o tym nie myślę - w słuchawce słychać młody energiczny głos. - To jest za mną, ale od teraz kiedy znowu wyniknęły te sprawy, zdecydowałam się opowiedzieć swoje doświadczenia. Dostałam kiedyś zaproszenie na sesję. Jeden fotograf znajomy mówił mi, że to świetnie okazja. Życiowa szansa, że ta sesja nada tempa mojej karierze.
Byłam bardzo podekscytowana, miałam wielkie nadzieje. Powiedział mi, że sesja będzie trwała dwa dni i będzie się odbywała ja ośrodku pod Warszawą. Na miejscu wszystko robiło wspaniałe wrażenie. Cudowne widoki, świetne warunki. W pewnym momencie przyjechała grupa podstarzałych mężczyzn. Jakiś Francuz, jeden czarnoskóry. To byli znajomi naczelnego pisma, dla którego robiłyśmy sesję.
Początek tej historii brzmi aż nadto znajomo. Tak zaczyna się wiele podobnych scenariuszy takich wyjazdów. Wówczas Dorota nie wiedziała jeszcze, na co się zdecydowała. Była młoda i niedoświadczona. Nie znalazł się też życzliwy, który przekazałby jej opinię, jaką ma w środowisku ów naczelny. To ten sam człowiek, o którym nam opowiedziała wcześniej Iza.
Pierwszego dnia na kolacji podszedł do mojego stolika redaktor naczelny. Powiedział, że chce porozmawiać na osobności. Odeszłam z nim na stronę, po czym on nagle, niespodziewanie wepchnął mi język do ust. Zrobił to bez najmniejszego zażenowania. Jakbym należała do niego. Stałam jak wryta, wykręciłam się. Powiedziałam "nie, dziękuję" i szybko wróciłam do stolika.
Dorocie towarzyszyły podobne uczucia, co każdej ofierze przemocy. Była rozbita i zawstydzona. Bała się.
Nie widziałam, co mam robić, zamurowało mnie. Dziś wiedziałabym, jak kogoś takiego potraktować, wtedy jednak jedyne co poczułam, to wstyd. Ogromny wstyd. Bałam się komukolwiek o tym powiedzieć.
KAPIF
Dopiero, gdy wraca do w tych wspomnień po latach, widzi wszystko wyraźnie. Lata doświadczeń w tym zawodzie, pozwoliły jej, dokonać zimnej oceny faktów.
Nie chciałam brać w tym wszystkim udziału. Teraz rozumiem, co tam się działo. Przed przyjazdem sugerowano nam, żebyśmy miały stroje wieczorowe. Inne dziewczyny, które tam były dobrze czytały między wierszami.
Dziś jest dla niej jasne, w jakim celu większość dziewczyn przyjechało na tę "sesję".
Wiele wyglądało bardzo prowokacyjnie. Krótkie sukienki, obcisłe spódniczki, zrobione włoski, makijaże. Czasem to były naprawdę wyzywające stroje. Ja jestem z niedużego miasta, jako młodą dziewczynę wygląd niektórych modelek był dla mnie szokujący. A one po prostu wiedziały, jak trzeba się zaprezentować.
Ona, młoda dziewczyna czuła się jednak jakby była w jakimś złym śnie. Nie do końca rozumiała rzeczywistość, która ją otaczała.
Miałam wrażenie, że inne dziewczyny dobrze wiedziały po co tam są. Tam nikt ich do niczego nie zmuszał. Same się na to decydowały, znikały na noc w pokojach tych mężczyzn. Nie wiem co oni im obiecywali, co dostawały. To byli bogaci panowie, drogie ubrania, zadbani, więc pewnie kusili je kosmetykami, pieniędzmi, obietnicami. Podchodzili do nas zagadywali, większość z nich robiło to nienachalnie. Jedynie naczelny rzucał otwarcie dwuznaczne, wręcz niekiedy po prostu chamskie teksty - relacjonuje Dorota.
Gdy Dorota zrozumiała, że sesja była tylko pretekstem do innego rodzaju zarobkowania, starała się wymóc coś na fotografie, który przekonał ją do tego wyjazdu.
On powtarzał ciągle: "Tylko spokojnie, tylko spokojnie. Nic wam się tam nie stanie". Nic się nie stało faktycznie, żadna z nas przecież nie została zgwałcona czy coś.
Kapif
Jednej nocy jednak było jeszcze bardziej nieprzyjemnie. Działania mężczyzn stawały się coraz bardziej bezpośrednie. Dorota zapamiętała szczególnie naczelnego pisma, który próbował wtargnąć do jej pokoju.
Gdy zamknęłyśmy się przed naczelnym w pokoju zaczął się do nas dobijać. To było okropne. Nazwał nas dzikuskami. Słyszałam, że prócz mojego pokoju jeszcze tylko raz czy dwa mu ni otworzono.
Jak zgodnie podkreślają nasze rozmówczyni zdecydowana większość dziewczyn, wiedziała, w jakim celu jeździ się do naczelnego na sesje. Starały się one taki weekend wykorzystać jak najbardziej praktycznie.
On wyciągnął jakiś kosmetyk - przypomina sobie Dorota. - Chyba cienie do powiek, od Diora czy Chanel. Modelki miały zawalczyć o nie w konkursie, nazwijmy go - tańca. Dziewczyny jak to zobaczyły, zaczęły piszczeć, jakby nie wiadomo co to było. Wiły się na parkiecie, wykonywały seksowne ruchy wokół krzesła, kręciły biustami, tyłkami. Co tam się działo.
Według Doroty działo się wiele. Wszystko jednak za zamkniętymi drzwiami, na osobności. Wiedzieli ci, co chcieli wiedzieć. Farsa jednak musiała trwać do ostatniego dnia. Wtedy odbyła się też obiecana sesja. Choć dziewczyna podkreśla, że daleko jej było do obrazu, który nakreślał jej jej znajomy fotograf.
Moja sesja trwała 5 minut łącznie z przebraniem się i zejściem na plan. Moich zdjęć w tym magazynie na pewno nie było.
Dorocie nie dane jednak było wymazać z pamięci redaktora naczelnego i cały feralny wyjazd. Niedawno odezwała się do niej znajoma wizażystka, która od niedawna zaczęła pracę w branży.
Powiedziała, że jest nowy projekt: otwiera się nowa stacja, szukają nowych twarzy. Bardzo zachwalała mi to przedsięwzięcie, zresztą to porządna dziewczyna. Znam ją od jakiegoś czasu. Zgodziłam się. Wysłałam swoje zdjęcia, po czym znów odzywa się do mnie kto? Znajomy pan naczelny! Okazało się oczywiście, że żadnego "Fashion.tv" jeszcze nie ma, że to jedynie plany. Na razie organizuje sesję próbną w swojej posiadłości. Wiedziałam już, o co chodzi. Po tym jak mu odmówiłam w stanowczy sposób on się jeszcze mnie bezczelnie zapytał: "Ale Dorotko, czyżbyś wspominała poprzedni wyjazd aż tak źle?". Okazało się, że znajoma wizażystka nie wiedziała kim jest ten pan. Uświadomiłam ją, do czego służą te jego "wyjazdowe sesje". Oczywiście też nie pojechała.
